Naar de Kleine Zaal geweest voor een optreden van het befaamde 'Melos Kwartet'. Wilhelm Melcher, 1ste viool; Gerhard Voss, 2de viool, Hermann Voss, altviool, Peter Buck, cello en tot slot de 'toegevoegde' altviolist Enrique Santiago.
Met begon met een bewerking voor strijkkwintet (door ene Beyer) van 'Ein Orgelstuck fur eine Uhr' de zgn. Fantasie f-moll KV 608 van Mozart. Aardig, meer niet. In dit stuk was nog niet de homogeniteit hoorbaar als in het stuk na de pauze n.l. het strijkkwintet van Anton Bruckner.
Na de Fantasie KV 608 het strijkkwintet KV 515. Machtig mooi. De dialoog tussen de viool en de cello in het eerste deel is op en top Mozart. Heerlijke muziek. Heb de uitvoering niet helemaal gevolgd helaas want ik had de grootste moeite na het Allegro m'n ogen open te houden. De wilde nachten en het late naar bed gaan eisen hun tol en ik moet proberen het 'gewone' ritme weer te pakken te krijgen want deze toestand is uiteindelijk niet vol te houden.
In de pauze was ik echter monter genoeg naar achteren te lopen om de handtekeningen te vragen van de vijf musici die ze gaarne in het programmaboekje schreven.
Na de pauze het strijkkwintet van Bruckner, een indrukwekkend werk. 'k Had het nooit eerder gehoord tot vanavond dus. Alleen al dit werk al was de tocht naar De Oosterpoort dubbel en dwars waard. Vooral het Trio (derde deel) is van een verbluffende schoonheid. De 1ste violist (Melcher) heeft een groot aandeel in deze compositie en dan ging hem meer dan goed af. Een zeer goed musicus, 100% professioneel en overtuigend. De cellist was niet minder trouwens. Wat is heerlijk om zulke geweldige musici aan het werk te zien (en te horen). De volgende dag schreef Renske Koning over deze uitvoering: "De finale van Bruckners kwintet is met reden een orkestraal stuk voor vijf instrumenten genoemd. Het grootse werk kreeg, in meer nuances bovendien, alle profijt van dit grote scala. Contrasten en climaxen werden subliem opgebouwd, de beweging bleef steeds intact en de spanning in die grote, ingenieuze vormen verslapte geen moment".
Het publiek was duidelijk ingenomen met de uitvoering en klapte veel en hard. Een toegift was onvermijdelijk en dat werd een Menuet uit een kwintet van Mozart. Ook daarna was de bijval groot.
Na het concert trof ik Sybren in het centrum die mij kwam ophalen. Buitengewoon aardig natuurlijk maar door mij verkeerd begrepen. Ik dacht dat er weer ingebroken was en dat hij was gekomen om me het vervelende nieuws mee te delen. Maar dat was helemaal niet zo, stupid of me. Het is een goeie vriend en trouwe metgezel. Zoiets.
maandag 30 mei 2016
donderdag 19 mei 2016
Woensdag 12 januari 1977
Met Gerard naar de grote zaal van De Oosterpoort geweest voor het negende concert van het N.F.O. onder leiding van Luis Garcia Navarro en als solist Christian Ferras in het vioolconcert van Jean Sibelius. Mijn gezelschap (Gerard Grootelaar) en ik aten vooraf bij Roel in de Kruisstraat en werden verrast op een werkelijk walgelijke pizza. Ik ben al niet zo dol op Italiaans voedsel maar dit sloeg werkelijk alles. Jeetje, wat een misselijkmakende hap voer, lauw en goor. Bedankt Roel.
Het concert begon met de ouverture Semiramide van Rossini. Geen moer aan. De blazerspartij in dit werk is groot en voor die sectie dankbaar om te spelen, maar verder is het niks. Gauw vergeten.
Dan Sibelius met het vioolconcert of beter gezegd, Ferras met het vioolconcert van Sibelius. Hij speelde het concert ongelooflijk mooi en vooral het tweede en derde deel werden indrukwekkend vertolkt. Het N.F.O begeleidde niet overal even fraai en dat gold met name voor de blazers die er storend naast zaten zo nu en dan. Dat was eveneens hoorbaar bij de strijkers want de inzetten waren hier en daar schrijnend 'krom'.
Ferras heeft een handtekening gezet in mijn programmaboekje (het vioolconcert van Beethoven heb ik op de plaat, samen met Von Karajan) en was oprecht geïnteresseerd in wie er zoal de coulissen binnen kwam. Had verwacht dat er veel toeloop zou zijn maar dat viel wel mee. Misschien komt dat omdat de violist niet zo vreselijk bekend is in deze contreien met het gevolg dat je weinig van en over hem hoort.
Na de pauze 'Winterdromen' van Tsjaikofsky. Deze symfonie (nr. 1) werd goed uitgevoerd door het orkest. Het tweede deel is prachtig! Het publiek vond dat kennelijk ook want de staande ovatie duurde maar aan. Een groot succes.
Na het concert zijn Gerard en ik naar de The Duke gegaan en hebben daar wat gepraat zonder dat we elkaar begrepen. Heel opmerkelijk. Dat liep uit op een huilbui van hem waarna we schielijk de nichtenkroeg hebben verlaten en naar de Londoner Pub zijn gegaan. Het ging inmiddels iets beter met hem en na de nodige borrels zijn we richting Vechtstraat gegaan. Na enige tijd stelde ik voor dat-ie naar huis zou gaan in Lewenborg want dat ik moe was en graag naar bed wilde. Begon hij notabene enorm te kotsen en was niet veel later - in de portiek - zo bleek als het kan en rolde over de stenen vloer heen en weer. Ik besloot voor te stellen dan maar bij mij te slapen want dit kon natuurlijk (ook) niet. OK, na vijf minuten stapte hij weer de sponde uit en liep naar beneden. Hoestend, spuwend, onrustig en een herrie dat huisgenoot Sybren kwam informeren hoe de stand was. Geen stand dus waarop S. besloot zich te ontfermen over onze gast en hem begeleidde naar de WC, dan weer naar de logeerkamer, dan maar weer naar de WC en zo voort en zo voort.
Vanochtend (13 januari) is Gerard om tien uur vertrokken (20 jaar, eerste jaar Medicijnen) en ik hoop van harte dat-ie wegblijft want toestanden zoals gisteren zijn vreselijk. Heb ik geen zin in, het beste met 'm.
Het concert begon met de ouverture Semiramide van Rossini. Geen moer aan. De blazerspartij in dit werk is groot en voor die sectie dankbaar om te spelen, maar verder is het niks. Gauw vergeten.
Dan Sibelius met het vioolconcert of beter gezegd, Ferras met het vioolconcert van Sibelius. Hij speelde het concert ongelooflijk mooi en vooral het tweede en derde deel werden indrukwekkend vertolkt. Het N.F.O begeleidde niet overal even fraai en dat gold met name voor de blazers die er storend naast zaten zo nu en dan. Dat was eveneens hoorbaar bij de strijkers want de inzetten waren hier en daar schrijnend 'krom'.
Ferras heeft een handtekening gezet in mijn programmaboekje (het vioolconcert van Beethoven heb ik op de plaat, samen met Von Karajan) en was oprecht geïnteresseerd in wie er zoal de coulissen binnen kwam. Had verwacht dat er veel toeloop zou zijn maar dat viel wel mee. Misschien komt dat omdat de violist niet zo vreselijk bekend is in deze contreien met het gevolg dat je weinig van en over hem hoort.
Na de pauze 'Winterdromen' van Tsjaikofsky. Deze symfonie (nr. 1) werd goed uitgevoerd door het orkest. Het tweede deel is prachtig! Het publiek vond dat kennelijk ook want de staande ovatie duurde maar aan. Een groot succes.
Na het concert zijn Gerard en ik naar de The Duke gegaan en hebben daar wat gepraat zonder dat we elkaar begrepen. Heel opmerkelijk. Dat liep uit op een huilbui van hem waarna we schielijk de nichtenkroeg hebben verlaten en naar de Londoner Pub zijn gegaan. Het ging inmiddels iets beter met hem en na de nodige borrels zijn we richting Vechtstraat gegaan. Na enige tijd stelde ik voor dat-ie naar huis zou gaan in Lewenborg want dat ik moe was en graag naar bed wilde. Begon hij notabene enorm te kotsen en was niet veel later - in de portiek - zo bleek als het kan en rolde over de stenen vloer heen en weer. Ik besloot voor te stellen dan maar bij mij te slapen want dit kon natuurlijk (ook) niet. OK, na vijf minuten stapte hij weer de sponde uit en liep naar beneden. Hoestend, spuwend, onrustig en een herrie dat huisgenoot Sybren kwam informeren hoe de stand was. Geen stand dus waarop S. besloot zich te ontfermen over onze gast en hem begeleidde naar de WC, dan weer naar de logeerkamer, dan maar weer naar de WC en zo voort en zo voort.
Vanochtend (13 januari) is Gerard om tien uur vertrokken (20 jaar, eerste jaar Medicijnen) en ik hoop van harte dat-ie wegblijft want toestanden zoals gisteren zijn vreselijk. Heb ik geen zin in, het beste met 'm.
Abonneren op:
Posts (Atom)