Naar de Kleine Zaal geweest voor een optreden van het befaamde 'Melos Kwartet'. Wilhelm Melcher, 1ste viool; Gerhard Voss, 2de viool, Hermann Voss, altviool, Peter Buck, cello en tot slot de 'toegevoegde' altviolist Enrique Santiago.
Met begon met een bewerking voor strijkkwintet (door ene Beyer) van 'Ein Orgelstuck fur eine Uhr' de zgn. Fantasie f-moll KV 608 van Mozart. Aardig, meer niet. In dit stuk was nog niet de homogeniteit hoorbaar als in het stuk na de pauze n.l. het strijkkwintet van Anton Bruckner.
Na de Fantasie KV 608 het strijkkwintet KV 515. Machtig mooi. De dialoog tussen de viool en de cello in het eerste deel is op en top Mozart. Heerlijke muziek. Heb de uitvoering niet helemaal gevolgd helaas want ik had de grootste moeite na het Allegro m'n ogen open te houden. De wilde nachten en het late naar bed gaan eisen hun tol en ik moet proberen het 'gewone' ritme weer te pakken te krijgen want deze toestand is uiteindelijk niet vol te houden.
In de pauze was ik echter monter genoeg naar achteren te lopen om de handtekeningen te vragen van de vijf musici die ze gaarne in het programmaboekje schreven.
Na de pauze het strijkkwintet van Bruckner, een indrukwekkend werk. 'k Had het nooit eerder gehoord tot vanavond dus. Alleen al dit werk al was de tocht naar De Oosterpoort dubbel en dwars waard. Vooral het Trio (derde deel) is van een verbluffende schoonheid. De 1ste violist (Melcher) heeft een groot aandeel in deze compositie en dan ging hem meer dan goed af. Een zeer goed musicus, 100% professioneel en overtuigend. De cellist was niet minder trouwens. Wat is heerlijk om zulke geweldige musici aan het werk te zien (en te horen). De volgende dag schreef Renske Koning over deze uitvoering: "De finale van Bruckners kwintet is met reden een orkestraal stuk voor vijf instrumenten genoemd. Het grootse werk kreeg, in meer nuances bovendien, alle profijt van dit grote scala. Contrasten en climaxen werden subliem opgebouwd, de beweging bleef steeds intact en de spanning in die grote, ingenieuze vormen verslapte geen moment".
Het publiek was duidelijk ingenomen met de uitvoering en klapte veel en hard. Een toegift was onvermijdelijk en dat werd een Menuet uit een kwintet van Mozart. Ook daarna was de bijval groot.
Na het concert trof ik Sybren in het centrum die mij kwam ophalen. Buitengewoon aardig natuurlijk maar door mij verkeerd begrepen. Ik dacht dat er weer ingebroken was en dat hij was gekomen om me het vervelende nieuws mee te delen. Maar dat was helemaal niet zo, stupid of me. Het is een goeie vriend en trouwe metgezel. Zoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten