Zondag 21 maart 1976 (G)

Zaterdag met de trein van kwart over vier naar Amsterdam vertrokken. Dit weekend was er een concert in de hoofdstad in de serie Z (nr. 6) van het Concertgebouw. Daar over later mee, eerst een verslag van de belevenissen deze 20ste maart waarop de lente begon. Dat was niet te merken want het was berekoud.
Ik had om 19:30 afgesproken met Jacques Asselman die werkzaam is bij boekhandel Athenaeum op het Spui waar ook goede vriend Otto als boekverkoper rondloopt. Als je iets aan de man brengt dan ben je een verkoper, maar bij boeken wordt dat er altijd bijgezegd: boekverkoper. Vreemd.
Jacques is een uitgeverij begonnen die hij Hagelwit heeft genoemd (als tegenhanger voor de feministische uitgeverij De Bonte Was) en heeft inmiddels een paar dichtbundels gepubliceerd die niet opvallen vanwege kwaliteit of papiersoort want ze zijn schandalig lelijk uitgegeven. Van Doorn en Van Griensven zijn twee auteurs uit zijn 'stal'; laatstgenoemde is de A.v.G. die vaak in de bundels van Hans Warren voorkomt.
Om half acht trof ik Asselman in het nieuwscentrum en na de gebruikelijke rondleiding, zijn we gaan eten en drinken en vooral dat laatste rijkelijk. Ben niet zo'n eter. Talloze nieuwtjes gehoord over Johan Polak en zijn vriendje. Reve kwam ook nog even ter sprake en Asselman diste het ene na het andere smakelijke verhaal op. Of het allemaal op waarheid berust doet niet ter zake, wel dat het amusant is. Na de maaltijd zijn we gaan slapen want de volgende dag ging ik naar het Concertgebouw voor een concert dat om 14:15 begon. Heb alleen de twee stukken voor de pauze gehoord en toen snel terug met de trein naar Groningen omdat ik perse het Publiekstheater wilde zien in de schouwburg. 'Met gesloten deuren' van Sartre en 'De meiden' van Jean Genet. De eenakter van Sartre ging trouwens niet door want, zoals een blaadje vermeldde, was Ton Lutz ziek geworden. Dus alleen 'De meiden'. Jammer want ik had over het stuk van Sartre alleen maar lovende kritieken gelezen. Dat gehaast was dus achteraf voor niks, trein in trein uit, rennen van het ene gebouw naar het andere....gekkenwerk!
Terug naar het concertgebouw (waar ik Ineke trof die dit seizoen ook een abonnement heeft genomen): een ietwat matte 'Haffnersymfonie' van Mozart o.l.v. van de dirigent Jean Fournet. Ik vind dit niet een van zijn mooiste symfonieën en dat kan de reden zijn dat de uitvoering niet veel indruk maakte. Wat wel indruk maakte was het pianoconcert van C.M. von Weber  dat voor de eerste keer in Amsterdam klonk en wel door Malcolm Frager. Een werk met duidelijke Mozart-invloeden. Het lijkt me razend moeilijk om dit werk te spelen vooral na het lezen van de toelichting in Preludium  waarin staat dat Weber erg grote handen had en zodoende brede akkoorden kon toveren uit de piano die niet elke pianist heeft. Iemand met minder imposante handen laat dit concert waarschijnlijk in de la liggen omdat het eenvoudigweg niet is uit te voeren. Het publiek was echter vol lof over Frager die duidelijk geen enkele moeite had de juiste toetsen te beroeren want het werd een virtuoze uitvoering.
In de pauze de handtekeningen gehaald van dirigent en solist en toen dadelijk vertrokken naar het CS om naar Groningen te reizen. De gedeelten na de pauze heeft Ineke wel gehoord (Chausson en Enesco).
Ik had al geschreven dat we bij aankomst in de schouwburg te horen kregen dat Ton Lutz ziek was geworden. Het publiek werd voor de keuze gesteld of het geld terug te krijgen of een reductiekaart te krijgen voor een andere voorstelling. Dat hebben we dan maar gedaan.
Alleen dus De meiden vanavond en wat nog niet eerder gebeurde, gebeurde hedenavond: Sybren en ik hebben de zaal verlaten. Het stuk handelt over twee dienstmeiden die snode plannen smeden om hun Mevrouw van het leven te beroven. Dat ging gepaard met een oorverdovend geschreeuw dat op de zenuwen begon te werken en dat ons deed besluiten de zaal te verlaten en huiswaarts te gaan. We waren ook moe en dat zal mede de reden zijn geweest dat we De meiden De meiden lieten.
Twee x cultuur op een dag is ook een beetje te veel; daarom is weekend minder 'gedenkwaardig' verlopen als ik me aanvankelijk had voorgesteld. De moeheid sloeg genadeloos toe.

Vrijdag 19 maart 1976 (G)

Met Sybren naar de schouwburg geweest voor een opvoering van de opera 'L'Erismene' van de voor mij onbekende componist Pier Francesco Cavalli. Degenen die er niet waren hebben wat gemist want het was ongelooflijk grappig en vermakelijk.
De zaal was de helft gevuld. Zelden heb ik zo'n leuke opera gezien waar we uitbundig om moesten lachen. De solisten hadden er zelf ook duidelijk zin in tijdens deze laatste opvoering want men kon aan het end nauwelijks nog zingen. Ze hadden een lol en verdraaienden de teksten en de melodieën. Al met al erg leuk.
Het verhaal is erg simpel maar dat geldt eigenlijk voor de meeste opera-libretti. Geliefden die elkaar niet kunnen vinden wegens allerlei intriges, prinsen en prinsessen die van overspel hun hobby maken en daar tussen door een hoop drukte. Wat dat betreft doet het het hier en daar denken aan John Lanting maar dat durf ik niet hardop te zeggen. Uiteindelijk eindigt alles in een happy end en wordt het nog een vrolijke boel.
Glansrollen waren m.i. Mary Burgess (Erismena), Paul Esswood (Orimeno), Carole Bogard (Aldimira) en Herbert Beattie (Erimante). In de pauze ben ik naar achteren gelopen om de handtekeningen te halen van de door mij zo bewonderde Esswood, Burgess, Beattie en niet te vergeten John Ferrante die de travestierol speelde van Alceste en dat uitmuntend deed.
Het publiek, ik denk zo'n 300 man, reageerde enthousiast en sommigen riepen Bravo! dat aanleiding was wel zo'n 8 a 9 keer terug te keren op het toneel. Ik zou haast verzuimen te zeggen dat de begeleiding van de musici - w.o. La Petite Bande - in goede handen was van Alan Curtis.
Na de voorstelling die pas om half twaalf was beëindigd, zijn Sybren en ik nog een pilsje gaan drinken in een bar op het Zuiderdiep. Daar ontmoetten we volgens afspraak Pieter Jan de Groot en Ineke.
Morgen naar Amsterdam.

Zondag 14 maart 1976

Vandaag veel indrukken opgedaan. Allereerst gingen Sybren en ik naar de film 'Faustrecht der Frieheit' die in Studio Theater draaide. Een bijzondere film van Fassbinder over een jongen wiens leven op de kop wordt gezet omdat hij van de een op de andere dag 500.000 DM wint in de lotto. Hij werkt op de kermis maar na het winnen van het grote bedrag zegt-ie z'n baan op en zoekt vertier in het homomilieu. Het onfortuinlijke verhaal van Franz Biberkopf ("Fox"), een homoseksueel uit de arbeidersklasse die verliefd wordt op Eugen, de elegante zoon van een industrieel, Zijn minnaar poogt Franz' waarden van arbeidersklasse een gulden randje te geven en slaagt erin om de goedgelovige lottowinnaar zijn fortuin te ontfutselen. De film geeft een ontluisterend beeld van de relatie tussen geld en gevoel.
Op zekere dag vraagt de nieuwbakken vriend of hij een groot bedrag wil steken in de drukkerij-binderij van zijn vader, een verlopen alcoholist. Dat doet Fox, de hoofdfiguur van de film, en dat blijkt een vergissing want hij ziet geen cent terug van de geïnvesteerde 100.000 DM. Hij doet sowieso verkeerde dingen met het geld want uiteindelijk raakt-ie aan lager wal en volkomen blut. Om een lang verhaal kort te maken: hij sterft alleen en eenzaam in een stationshal waar twee jongetjes hem nog beroven van zijn laatste geld, zijn horloge en hem vervolgens voor oud vuil achterlaten.
Fassbinder heeft in deze film verbazingwekkend goed een homomilieu geschilderd van z'n slechte kant; de zgn. sjieke nichten die met gelul over kunst, antiek en muziek elkander proberen te imponeren. En de jongen, die in deze verrotte scene terecht komt en uiteindelijk door iedereen verlaten, sterft een akelige dood. Aangrijpend.
Dat mocht niet verhinderen dat ik vanavond naar de schouwburg geweest voor een schitterend optreden van Josephine van Gasteren in een stuk van Roberto Athayde 'Juffrouw Margreet' geheten. Het gaat over een lerares op een middelbare school die haar leerlingen goede manieren en zeden probeert bij te brengen. Ze doet dit echter op zo'n autoritaire manier dat het bespottelijk wordt. Ellenlange tirades over God, sex en de rest die knap in een monoloog werden verteld. Aan het begin van het solo-optreden kwam er iemand op het toneel die meedeelde dat Mevrouw van Gasteren zich erg ziek voelde en dat we het haar niet kwalijk moesten nemen als ze in de pauze het pand zou verlaten. Dat is niet gebeurd, integendeel, er was niets te merken van heur 'ongesteldheid'.
Alle aspecten van het onmogelijke wezen Margreet, opgebouwd uit een bonte stoet vooroordelen en frustraties uit een autoritaire middeleeuwse maatschappij, zette ze glashelder en overtuigend op het toneel. Geen overgang is te onmogelijk, geen emotie te waanzinnig.
Een warm applaus was na afloop haar deel en ze nam dankbaar maar vermoeid de grote bos bloemen in ontvangst van een schouwburgmedewerker. Zelfs een bosje bloemen werd vanaf het eerste balkon op het toneel geworpen en kwam precies voor haar voeten terecht. Prachtig om te zien!
Op de lange lijst van haar optredens kan weer een fraaie rol worden bijgeschreven.

Vrijdag 12 maart 1976 (G)

Vanmiddag heb ik Sybren van de bibliotheek gehaald om vijf uur en dadelijk zijn we een antiquariaat ingedoken in de K. Elleboog. Eventjes maar want we wisten niet hoe snel we naar een belendende kroeg moesten voor een aantal sherry's en een paar glazen Beerenburger. De laatste is een uitvinding van de Friezen en is niet te drinken. Behalve misschien in de provincie links van ons waar men er geen genoeg van kan krijgen. Onbegrijpelijk,
Na ons 'drinkgelag' zijn we naar een Chinees gelopen om een maaltijd te nuttigen en we moesten ons uiteindelijk haasten om op tijd te zijn in de Stadsschouwburg voor 3-tal opera's van Claudio Monteverdi. 'Il combattimento di Tancredi e Clorinda', 'Lamento d'Ariana', 'Il ballo dell'ingrate'. Het voorafgaande was voor ons van belang omdat we eindelijk weer 'ns bijgepraat hebben en we beide tot de conclusie kwamen dat o.m het promotieonderzoek van Sybren nu toch snel moet beginnen. De sfeer was goed te noemen en het speelde zich af in gepaste vreugde.
De avond in de schouwburg was echter teleurstellend. Langdradige en monotone muziek waar ik verbaasd over was omdat de platen die ik van Monteverdi heb, zoals bijv. 'Orfeo', een heel andere kant laat horen. Maar vanavond was er sprake van een langgerekte monoloog zonder aria's. Voor wat betreft 'Il combattimento..' is er nauwelijks sprake van een opera-gebeuren, in 'Lamento d'Ariana' in het geheel niet. Het meest was 'Il ballo dell'ingrate' nog te pruimen wat na de pauze werd uitgevoerd. De opera -geest wordt hier nog het meest benaderd. Vooral het ballet was aardig om te zien ofschoon me dat na tien minuten ook begon te vervelen.
In de pauze naar achteren gegaan en de handtekeningen gehaald van Leonhardt, Van Egmond, Nelly van der Spek en Rene Jacobs. Het is een beetje raar waarom er perse jongenssopranen meedoen want bij de teksten van Monteverdi lijkt me dat een probleem. De kleine Kees-Jan Bolier deed bijzonder zijn best maar vond het theater duidelijk erg groot en leeg.
Deze 'authentieke' uitvoering (de pretenties van Leonhart en zijn niet minder fanatieke collega Nicolaus Harnoncourt uit Wenen, zijn fameus). Critici van beide wijzen dit 'authentieke' af maar er is inmiddels sprake van een heuse stroming die niet te keren valt.
Een avond die goed begon maar enigszins vervelend eindigde. Na een kort bezoek aan "De Blauwe Engel" zijn we toch maar huiswaarts gegaan wat we beter dadelijk na de schouwburg hadden moeten doen.

Woensdag 3 maart 1976 (G)

Alleen naar het N.F.O. geweest. Het orkest stond zoals gewoonlijk onder leiding van Charles de Wolff. Men begon met delen uit de Serenade voor Blazers van Mozart, KV 361. Het werd fraai uitgevoerd en een bewijs van het grote genie van de man uit Salzburg, hij die zo vroeg het leven liet en dit is een verschrikkelijke zin.
Na Mozart het nog niet eerder gehoorde Rhapsodie op een thema van Paganini voor piano en orkest opus 43 van Serge Rachmaninoff. De solist was Theo Bruins in dit fantastische werk! Bruins hoorde ik vorig seizoen al een keer met het tweede pianoconcert van Saint-Saens en maakte toen veel indruk. Hier hebben we te maken met een pianist die elke noot zorgvuldig afweegt - lijkt het wel - en gespeend is van al te veel uiterlijkheden. Een ingetogen speelstijl, een prachtig toucher, nergens grof of knetterhard, kortom, er viel veel te genieten vanavond. Dat vonden kennelijk meer mensen want de laatste tonen waren nog niet de zaal ingeslingerd, of een stormachtig applaus brak los. Bruins kwam tot vier keer terug en genoot zo te zien van de bijval. In de pauze ben ik een handtekening gaan halen (die ik trouwens ook al had gekregen na Saint-Saens) van de solist en van De Wolff die ook in de coulissen rondliep.
Tot slot de derde symfonie van Schumann "Rheinische" op. 97 dat goed werd uitgevoerd hoewel de blazers het af en toe danig lieten afweten. Het vierde deel, van de vijf, is anders en de beschrijving 'koraalachtig' zoals in het programmablaadje staat vermeld, is wel voorstelbaar. Het lijkt er op dat Schumann dit deel uit een nadere symfonie 'plukte' en hier heeft ingebracht. Op de een of andere manier past dit vierde deel deel niet tussen de rest, het is niet uit dezelfde compositie zo lijkt het wel.
Een fijn concert was het kortom, de zaal zat vol en dat is prettiger dan wanneer er maar een handjevol mensen is op komen dagen.

Vrijdag 27 februari 1976 (G)

Met Sybren naar een concert geweest van het N.F.O. Een vrij modern programma vanavond met werken van Pijper, Hindemith en Prokofjiev. Je moet maar durven: drie 20ste eeuws componisten in één programma te brengen, doorgaans brengt het weinig mensen op de been richting concertzaal.
De Wolff zou dirigeren maar wegens familieomstandigheden (zo was te lezen) was hij verhinderd en zo kwam het dat we Hein Jordans op de bok aantroffen. Die twee ontlopen elkaar niet zo veel qua directie dus het verschil viel niet op, de overeenkomsten trouwens ook niet.
Pijper's muziek, Zes Adagio's, is van een langdradigheid die onverdraagzaam werd naarmate het werk vorderde. Het wordt gespeeld tijdens het inleidingsritueel bij de vrijmetselaars en is zgn. Tempelmuziek. In het programmablaadje staat "een wonderbaarlijk klankweefsel dat fascineert ook zonder dat men van de achtergronden van de vrijmetselarij op de hoogte is". Ik ben niet op de hoogte en dat wil ik graag zo houden. Ook door muziek die nauwelijks interessant is en bovendien slaapverwekkend.
Hindemith is niet veel beter in zijn 'Mathis der Maler', een symfonie in drie delen waarvan het laatste ("Versuchung des heiligen Antonius, sehr langsam") nog acceptabel is maar de overige twee nauwelijks. Heb het al een paar keer eerder gehoord door het N.F.O. maar herinner me niet dat ik toen wel mooi vond.
Na de pauze het derde pianoconcert van Prokofieff dat ze met opzet na de pauze hadden gepland om te voorkomen dat de zaal leeg zou lopen. Als ze dit concert voor de pauze hadden uitgevoerd, was de meerderheid van de mensen daarna weggelopen. Er was sowieso weinig belangstelling, ik denk zo'n 500 man. De kleine zaal was beter gevuld want daar trad op Narciso Yepes, de bekende harpist en gitarist. In de stadsschouwburg was bovendien een balletavond - die ik gisteren heb bezocht - en dat maakt het totaal van drie evenementen op een en dezelfde avond. Dat is misschien te veel.
Goed, terug naar Prokofjev of, zoals het N.F.O. in haar blaadje schrijft: Prokofieff. we hadden ons voorin de zaal genesteld om op de handen van de pianist Daniel Wayenberg te kijken. Wayenberg speelde zeer onrustig en verre van perfect. Daarbij komt dat er een storend bij-geluid in de vleugel zat dat we voortdurend hoorden. Heel vervelend. En dan ook nog een pianist die dit prachtige concert afraffelde maar uiteindelijk zich wist te beheersen en zo werd het toch nog wel een uitvoering die te genieten viel.  Hij speelde alsof-ie niet geïnteresseerd was in de noten en had zoiets van "ik ben hier wel vanavond maar had eigenlijk helemaal geen zin". Opvallend is ook dat de man veel gebruikt maakt van het rechter pedaal en bij tijd en wijle zo'n harde aanslag heeft, dat we vreesden voor het instrument. Neen, we hebben het hier niet over een rustige smaakvolle en boeiende uitvoering maar integendeel, hard en onbezonnen, Jammer.
Ineke was ook naar dit concert gekomen en na afloop, na eerst nog even de handtekening van de dirigent en de solist gehaald te hebben, zijn er gaan eten in een bistro in de Oosterstraat. Jordans ging er uitgebreid voor zitten en vertelde dat het een moeilijk programma was en dat-ie erg laat was gebeld met het bericht dat De Wolff verhinderd was. De repetitietijd was te kort geweest. Toen ging hij ons ook nog wat vertellen over Hindemith en zette niet kort daarna zijn handtekening in een notenbalk. Wayenberg kwam binnen en hem ook gevraagd het programma te signeren hoewel ik dat al een paar keer eerder deed.
Het concert viel dus samengevat ietwat tegen en het eten in die bistro naderhand nog meer. Opgewarmde troep en niet voor herhaling vatbaar.

Zaterdag 14 februari 1976

Met Frans B. naar de Oosterpoort geweest waar het Concertgebouworkest speelde o.l.v. Kirill Kondrasjin en als solist Annie Fischer in het derde pianoconcert van L. van Beethoven. In het programmablad staat L. von maar het is toch echt L. van.
Fischer was weer 'ouderwets': een grande dame op de vleugel! Ik hoorde haar voor het eerst met het concert KV 491 van Mozart en wel op 16 februari 1975 in Londen. Herinner me nog dat ik onder de indruk was van haar speelstijl die een verfijning had die je alleen bij vroegere generaties pianisten hoort (en ziet). Maar misschien is dit wel verbeelding en raaskal ik maar wat. Is mogelijk.
Dit keer speelde ze Beethoven; beslist niet virtuoos of opmerkelijk, neen, het werd een "gewone" uitvoering. Daar is niks negatiefs aan want het derde pianoconcert is mooi en hoe je het ook uitvoert, het blijft mooi. "Niet elke noot kan even gepassioneerd zijn" (Bernstein)
In de pauze heb ik me naar de kleedkamer gehaast en heur handtekening gekregen. Heb er nu dus twee want in Londen op die dag in februari 1975 had ik ook al m'n slag geslagen. Overigens heeft Kondrasjin ook gesigneerd en dat verheugde me zeer.
Wat me minder verheugde was het werk na de pauze. Skrjabin's Derde symfonie op. 43 uit 1905. Met als ondertitel 'Le divin poeme'. Een bombastisch werk, wat een spektakel. Hier en daar waren er wel prachtige momenten maar die waren zo kort, dat je geen tijd om ze te laten zinken want het volgende lawaai stond alweer op de loer waar vervolgens geen eind aan kwam. Denk niet dat dit werk ooit een vast onderdeel zal worden van een symfonieorkest want het valt niet te pruimen. Ben benieuwd wat de recensent van het Nieuwsblad van het Noorden er over schrijft want ik zag Renske Koning paraderen in de wandelgangen tezamen met haar levenspartner Henk Kruize die, zo bleek, nog niet gestorven is aan overmatig drankgebruik. We zagen ook tot onze verbazing en verbijstering ook flapdrol Heinz Wallisch rondhuppelen en ik kan je verzekeren dat dat pijn aan de ogen doet, Wat een blaaskaak die man.
Na het concert zijn Frans en schrijver dezes naar de bar van Ruud gegaan en zijn daar, geheel tegen de bedoeling, tot sluitingstijd blijven hangen. Toen het tijd werd om te vertrekken, zijn we nog naar de kamer gegaan van een zekere Abel die we kort tevoren in de bar ontmoetten en die op mijn vroegere kamer bleek te wonen. Zelfde achternaam, zelfde kamer...hoe frappant wil je het hebben.
Daar aangekomen kregen Frans en ik woorden omdat al snel duidelijk werd dat Abel na een plaatkant genoeg van ons had een aankondigde het bed te willen betreden waar F. geen enkele boodschap aan had. Hij bleef maar oeverloos zeuren en zeuren dat er toe leidde dat ik niks anders kon doen dat het glas uit zijn knuist te rukken en in de gootsteen te gooien, althans de inhoud. Tot overmaat van ramp struikelde hij bij het opstaan en daar lag meneer languit op de vloer. Het was weer ouderwets. Ook nog schreeuwend dat-ie me nooit weer wilde zien maar dat schreeuwt hij wel vaker dus dat is oud nieuws. Maar wel blèren bij die wildvreemde jongen Abel die van schrik lijkwit werd.
Ben toch achteraf blij en opgelucht dat die vervelende man weer een poosje uit mijn leven is verdwenen. Het zijn vaak de versnaperingen die ons beide parten speelt, dan heeft Frans B. weer te diep in het glas gekoekeloerd en, ik geef het toe, de volgende keer ik. Of beide op 't zelfde moment is ook niet onmogelijk. Maar voorlopig even rust en wellicht voor een hele lange tijd.
Ben doodmoe.

Zondag 8 februari 1976 (G)

Met de trein van 10:30 naar Amsterdam vertrokken voor het vijfde concert in de serie Z van het Concertgebouworkest dit keer o.l.v. van de Russische dirigent Kyrill Kondrasjin en als soliste de Koreaanse violist Kyung-Wha Chung in het tweede vioolconcert van Bela Bartok,
Men begon met een uitvoering van Diepenbrock's Symfonische suite uit de muziek bij Elektra van Sophokles wat werkelijk prachtige muziek is doordrenkt met vele klassieke elementen. Het is geen 'progressief' werk d,w,z, dat het gebruik maakt van allerlei in die tijd geldende symfonische opvattingen die bijvoorbeeld zo sterk aanwezig zijn in het werk van Gustav Mahler, een tijdgenoot van Diepenbrock. Laatstgenoemde schreef met dit stuk een machtige compositie dat helaas nauwelijks in de concertzaal te horen is. Het verdient echter een groter publiek maar of dat ooit het geval zal zijn...?
De dirigent kwam hierna terug op het podium met in z'n kielzog de kleine tengere violiste Chung. Het tweede vioolconcert van Bartok had ik nog nooit gehoord en moet bekennen dat het moeizaam was het bij tijd en wijle te volgen. Er is geen lijn in te ontdekken zoals bij voorbeeld bij het prachtige muziek voor strijkers, slagwerk en celesta. De componist gebruikte vaker dit toetseninstrument, ook hier in het (tweede) vioolconcert. Chung speelde indrukwekkend en beheerste haar viool alsof ze ermee versmolten was. Een klein tenger iemand zoals gezegd die onvoorstelbare fraaie klanken uit haar instrument toverde en dan met name in het tweede deel van het concert. Ze 'haperde' niet een keer maar speelde zuiver en in een gelijk ritme wat me moeilijk lijkt want het is niet bepaald lichte kost. Na afloop moest de violiste vijf keer terugkomen om het overweldigende applaus in ontvangst te nemen. Bij de derde keer kreeg ze uit handen van een suppoost een grote bos bloemen waar ze spontaan eentje uitplukte en opspeldde bij Kondrasjin.
In de pauze zijn Ineke (we hadden afgesproken in het Concertgebouw) naar de solistenkamer getogen en hebben een handtekening gekregen van haar die ze 'virtuoos' op de voorkant van het programmablaadje zette. Grote krullen en nog grotere krullen......prachtig!
Na de pauze de derde symfonie van Tsjaikowsky in een gedenkwaardige uitvoering. Het is misschien niet zo dat de muziek van Pjotr in de handen van Russische dirigenten het beste uit de verf komt maar frappant is wel dat het toch 'anders' klinkt wanneer er een landsman van de componist op de bok staat. Zo ook bij de derde. In het prachtige derde deel (mooie inleiding van dwarsfluiten ondersteund door fagotten en pizzicato van de strijkers) toonde Kondrasjin wederom zijn meesterschap in beheersing; hij 'verloor' geen noot maar had alle details onder controle. Een prachtig concert kortom.
Net het concert zijn we naar Otto D. gegaan voor een gezamenlijke maaltijd in een restaurant op de Leidsekade. Na een goede fles wijn besloten we samen en in vereniging om dit drinkgelag voor te zetten in een cafe in de Voetboogsteeg waar nog 'ns drie flessen kabouter werden gemaakt. Never a dull moment zullen we maar zeggen.
Mijn gezelschap raakte duidelijk ietwat beneveld maar ik vreemd genoeg niet. Als anderen toeter raken word ik steeds nuchterder de laatste tijd en dat duidt misschien op een zekere gewenning.
We namen de trein van half tien en waren om middernacht terug. De reis was een verschrikking: zondagavond met de trein reizen is een kwelling, nokvol en daardoor erg benauwd. Maar met de dag nog in ons achterhoofd en het aangenaam verpozen, hebben we ons er door heen geslagen.
Nu verder met het leven hier (hoe beroerd ook).