Vandaag veel indrukken opgedaan. Allereerst gingen Sybren en ik naar de film 'Faustrecht der Frieheit' die in Studio Theater draaide. Een bijzondere film van Fassbinder over een jongen wiens leven op de kop wordt gezet omdat hij van de een op de andere dag 500.000 DM wint in de lotto. Hij werkt op de kermis maar na het winnen van het grote bedrag zegt-ie z'n baan op en zoekt vertier in het homomilieu. Het onfortuinlijke verhaal van Franz Biberkopf ("Fox"), een homoseksueel uit de arbeidersklasse die verliefd wordt op Eugen, de elegante zoon van een industrieel, Zijn minnaar poogt Franz' waarden van arbeidersklasse een gulden randje te geven en slaagt erin om de goedgelovige lottowinnaar zijn fortuin te ontfutselen. De film geeft een ontluisterend beeld van de relatie tussen geld en gevoel.
Op zekere dag vraagt de nieuwbakken vriend of hij een groot bedrag wil steken in de drukkerij-binderij van zijn vader, een verlopen alcoholist. Dat doet Fox, de hoofdfiguur van de film, en dat blijkt een vergissing want hij ziet geen cent terug van de geïnvesteerde 100.000 DM. Hij doet sowieso verkeerde dingen met het geld want uiteindelijk raakt-ie aan lager wal en volkomen blut. Om een lang verhaal kort te maken: hij sterft alleen en eenzaam in een stationshal waar twee jongetjes hem nog beroven van zijn laatste geld, zijn horloge en hem vervolgens voor oud vuil achterlaten.
Fassbinder heeft in deze film verbazingwekkend goed een homomilieu geschilderd van z'n slechte kant; de zgn. sjieke nichten die met gelul over kunst, antiek en muziek elkander proberen te imponeren. En de jongen, die in deze verrotte scene terecht komt en uiteindelijk door iedereen verlaten, sterft een akelige dood. Aangrijpend.
Dat mocht niet verhinderen dat ik vanavond naar de schouwburg geweest voor een schitterend optreden van Josephine van Gasteren in een stuk van Roberto Athayde 'Juffrouw Margreet' geheten. Het gaat over een lerares op een middelbare school die haar leerlingen goede manieren en zeden probeert bij te brengen. Ze doet dit echter op zo'n autoritaire manier dat het bespottelijk wordt. Ellenlange tirades over God, sex en de rest die knap in een monoloog werden verteld. Aan het begin van het solo-optreden kwam er iemand op het toneel die meedeelde dat Mevrouw van Gasteren zich erg ziek voelde en dat we het haar niet kwalijk moesten nemen als ze in de pauze het pand zou verlaten. Dat is niet gebeurd, integendeel, er was niets te merken van heur 'ongesteldheid'.
Alle aspecten van het onmogelijke wezen Margreet, opgebouwd uit een bonte stoet vooroordelen en frustraties uit een autoritaire middeleeuwse maatschappij, zette ze glashelder en overtuigend op het toneel. Geen overgang is te onmogelijk, geen emotie te waanzinnig.
Een warm applaus was na afloop haar deel en ze nam dankbaar maar vermoeid de grote bos bloemen in ontvangst van een schouwburgmedewerker. Zelfs een bosje bloemen werd vanaf het eerste balkon op het toneel geworpen en kwam precies voor haar voeten terecht. Prachtig om te zien!
Op de lange lijst van haar optredens kan weer een fraaie rol worden bijgeschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten