Met Sybren naar een concert geweest van het N.F.O. Een vrij modern programma vanavond met werken van Pijper, Hindemith en Prokofjiev. Je moet maar durven: drie 20ste eeuws componisten in één programma te brengen, doorgaans brengt het weinig mensen op de been richting concertzaal.
De Wolff zou dirigeren maar wegens familieomstandigheden (zo was te lezen) was hij verhinderd en zo kwam het dat we Hein Jordans op de bok aantroffen. Die twee ontlopen elkaar niet zo veel qua directie dus het verschil viel niet op, de overeenkomsten trouwens ook niet.
Pijper's muziek, Zes Adagio's, is van een langdradigheid die onverdraagzaam werd naarmate het werk vorderde. Het wordt gespeeld tijdens het inleidingsritueel bij de vrijmetselaars en is zgn. Tempelmuziek. In het programmablaadje staat "een wonderbaarlijk klankweefsel dat fascineert ook zonder dat men van de achtergronden van de vrijmetselarij op de hoogte is". Ik ben niet op de hoogte en dat wil ik graag zo houden. Ook door muziek die nauwelijks interessant is en bovendien slaapverwekkend.
Hindemith is niet veel beter in zijn 'Mathis der Maler', een symfonie in drie delen waarvan het laatste ("Versuchung des heiligen Antonius, sehr langsam") nog acceptabel is maar de overige twee nauwelijks. Heb het al een paar keer eerder gehoord door het N.F.O. maar herinner me niet dat ik toen wel mooi vond.
Na de pauze het derde pianoconcert van Prokofieff dat ze met opzet na de pauze hadden gepland om te voorkomen dat de zaal leeg zou lopen. Als ze dit concert voor de pauze hadden uitgevoerd, was de meerderheid van de mensen daarna weggelopen. Er was sowieso weinig belangstelling, ik denk zo'n 500 man. De kleine zaal was beter gevuld want daar trad op Narciso Yepes, de bekende harpist en gitarist. In de stadsschouwburg was bovendien een balletavond - die ik gisteren heb bezocht - en dat maakt het totaal van drie evenementen op een en dezelfde avond. Dat is misschien te veel.
Goed, terug naar Prokofjev of, zoals het N.F.O. in haar blaadje schrijft: Prokofieff. we hadden ons voorin de zaal genesteld om op de handen van de pianist Daniel Wayenberg te kijken. Wayenberg speelde zeer onrustig en verre van perfect. Daarbij komt dat er een storend bij-geluid in de vleugel zat dat we voortdurend hoorden. Heel vervelend. En dan ook nog een pianist die dit prachtige concert afraffelde maar uiteindelijk zich wist te beheersen en zo werd het toch nog wel een uitvoering die te genieten viel. Hij speelde alsof-ie niet geïnteresseerd was in de noten en had zoiets van "ik ben hier wel vanavond maar had eigenlijk helemaal geen zin". Opvallend is ook dat de man veel gebruikt maakt van het rechter pedaal en bij tijd en wijle zo'n harde aanslag heeft, dat we vreesden voor het instrument. Neen, we hebben het hier niet over een rustige smaakvolle en boeiende uitvoering maar integendeel, hard en onbezonnen, Jammer.
Ineke was ook naar dit concert gekomen en na afloop, na eerst nog even de handtekening van de dirigent en de solist gehaald te hebben, zijn er gaan eten in een bistro in de Oosterstraat. Jordans ging er uitgebreid voor zitten en vertelde dat het een moeilijk programma was en dat-ie erg laat was gebeld met het bericht dat De Wolff verhinderd was. De repetitietijd was te kort geweest. Toen ging hij ons ook nog wat vertellen over Hindemith en zette niet kort daarna zijn handtekening in een notenbalk. Wayenberg kwam binnen en hem ook gevraagd het programma te signeren hoewel ik dat al een paar keer eerder deed.
Het concert viel dus samengevat ietwat tegen en het eten in die bistro naderhand nog meer. Opgewarmde troep en niet voor herhaling vatbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten