Vanmorgen teruggekeerd uit Helmond en om twaalf uur gearriveerd in mijn geliefd Amsterdam voor het eerste concert in de serie Z (nr. 1) dat om 14:15 uur begon. Wat gewandeld en opeens was daar Jacques (Asselman) die ik helemaal niet gezien had maar leuk was het wel dat-ie plotsklaps voor me stond. We hebben wat wijn gedronken om vervolgens samen richting het Concertgebouw te lopen waar ik exact op tijd aankwam en mijn plaats op het balcon rij 4 nr. 105 opzocht. Ineke was inmiddels ook gearriveerd en was eveneens verheugd dat het nieuwe seizoen aangebroken was.
Het concert opende met de weinig gespeelde symfonie KV 202 (1774) van Mozart. Fraaie muziek waarvan je je afvraagt waarom het zo lang duurde voor dat het op de lessenaar stond. Daar zullen we wel nooit antwoord op krijgen. Maar wel heerlijk dit werk van een jonge Joannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart. Want zo heet-ie voluit (las ik ergens).
Na Mozart weer Mozart en wel diens laatste pianoconcert KV 595 uit 1791 met als solist Emil Gilels. Fantastische uitvoering door zowel het orkest (natuurlijk o.l.v. die geweldige Haitink) als de solist. Vooral het fraaie derde deel werd het hoogtepunt hoewel een kleiner orkest hier misschien beter was geweest. Het was wel erg overweldigend met een volle bezetting en als de strijkers waren beperkt tot bijvoorbeeld 24 i.p.v. 40, dan had het iets vriendelijker geklonken. Iets bescheidener bedoel ik. De verhouding was enigszins verstoord en dat hoorde je omdat Gilels uiterst intiem speelde, fluisterend zacht hier en daar en dat was een beetje in tegenspraak met het volledig bezette orkest. Het is maar een detail maar beslist geen storende.
Toen was Brahms aan de beurt en wel met z'n derde symfonie, ook wel de 'intieme' genoemd. Het is mij tot nu toe ontgaan wat er zo intiem aan is maar ik zal wel niet goed geluisterd hebben. Vele keren hoorde ik deze symfonie en wist dat het prachtig en indrukwekkend was maar intiem? Maar goed, het werk kreeg onder Haitink een overweldigende uitvoering die me nog lang zal bijblijven. Vooral het derde deel 'Poco allegretto' klonk zo indringend, dat ik zowat met m'n rug in de fauteuil vast geplakt zat. Ben dan totaal uitgeput na een dergelijk concert en dat komt dan hoofdzakelijk door Haitink (grapje). Maar het is wel een beetje waar. Ik vind die man zo geweldig dat het me na elk concert zeker een kwartier kost uit de stoel te komen. Er daar is nu weer geen woord onzin bij.
Deze Brahms werd een hoogtepunt van dit eerste concert in de serie Z. Fijn dat het weer begonnen is!
Zondag 3 oktober 1976
Het is de gewoonte om na het zondagmiddagconcert terug te reizen naar Groningen maar dit keer niet omdat ik een kaartje had gekocht voor het avondconcert met Hepzibah Menuhin en het Brabants Orkest o.l.v. Hein Jordans. Laatstgenoemde had ik al een keer gezien en wel op 27 februari 1976.
Mozart en Beethoven stonden op het programma. Beide componisten waren niet aanwezig hoewel Rosemary Brown deze week beweerde ze gezien te hebben en ze hadden zelfs gezellig met z'n drieën gekeuveld. En er zijn mensen die daar intrappen!
Na afloop van het middagconcert stond Otto ons op te wachten en zijn we maar een café ingedoken. Wat moet een mens anders tussen twee concerten? Drie flesjes werden kabouter gemaakt en dat in een rap tempo. Enigszins 'ingedronken' hebben we Ineke naar het station gebracht om daarna weer richting het Concertgebouw te lopen. Otto besloot onderweg mee te gaan naar het concert maar besloot op het laatste moment dat toch niet te doen en richting de Bijlmer te gaan. Ook best.
Het concert begon met 'Serenata Notturna' van Mozart. Leuke vlotte en ongecompliceerde stemmingsmuziek. Er zit een behoorlijke solo in voor de violist (concertmeester) en vreemd was dat de man niet met name genoemd is in het programmaboekje. Mooi uitgevoerd en gelukkig hield het me bij de les want de vermoeidheid sloeg toe. Ik kon de ogen nauwelijks open houden maar verheugde me op het zien (en horen) van Menuhin en dat hield me wakker.
Het pianoconcert nr .22 (KV 482) met het prachtige 'Andante' werd helaas door HM niet vlekkeloos gespeeld. Storende foute inzetten en vaak er 'naast' slaan maakte dat dit pianoconcert een beetje naar de knoppen werd geholpen. Daarbij kwam dat het orkest ook niet altijd zuiver begeleidde maar dat kan ook aan de solist hebben gelegen. Menuhin speelde het concert, evenals het concert van Beethoven nar de pauze, van papier en die combinatie van steeds op het papier kijken en dan weer naar het toetsenbord, werkt misschien niet optimaal. Maar dat weet ik niet zeker want ben geen pianist. Tee pianoconcerten op een avond moet toch wel wat vergen van iemand.
In de pauze naar de solistenkamer gegaan om de handtekening te halen van onze Hepzibah die zo vriendelijk was 'to Cornelis from Hepzibah Menuhin' in het programmaboekje te schrijven. Hein Jordans liep er ook rond en heb hem ook gevraagd een handtekening te zetten die ik trouwens al had toen meneer in Groningen een gastoptreden verzorgde. Dat was die keer toen hij heel pretentieus z'n signatuur door een in de haast neer gekraste notenbalk zette. Lachen, dat wel.
Na de pauze Beethoven's vierde: zeer goed gespeeld (zat de soliste nog niet goed in haar vel bij Mozart?), vooral de cadensen in het eerste en derde deel waren verbluffend. Ik was er weer helemaal bij en moeheid was in geen velden of wegen te bekennen.
Het applaus was groots maar een toegift kon er niet van af. Het publiek - de Grote Zaal was goed gevuld maar niet uitverkocht - ging maar door maar Menuhin was niet vermurwen.
Na afloop naar Otto gegaan in de Bijlmer om te overnachten. Morgen terug naar Groningen. 's Avonds met Sybren naar 'De koele meren des doods' van Frederik van Eeden.
Moet er nu nog niet aan denken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten