Met Jan Meyling en Ineke naar de Kleine Zaal geweest voor het laatste recital in de serie Internationale Pianoserie. Daniel Wayenberg viel deze eer ten deel en ik moet zeggen, het werd geen onverdeeld genoegen.
Hij begon zijn recital met de sonate in B. kl.t. van Franz Liszt. Dezelfde sonate die we hoorden op 26 april 1977 maar dan door Pascal Devoyon, invaller van de toentertijd zieke Jeremy Menuhin. Het is raar dat ze deze sonate in een tijdsbestek van nog geen maand twee keer laten horen, weliswaar door twee verschillende pianisten maar toch...misschien is het toeval maar dan wel een vreemd toeval. het maakte toen weinig indruk op me, vond het langdradig. Ben geen Liszt-fan en dat zal waarschijnlijk ook nooit wél het geval zijn. Beetje moeilijk geformuleerd naar ik snap het wel.
Na de pauze Rachmaninoff 'preludes' (5) waarvan de derde en de vierde erg mooi zijn. Maar moet constateren dat ik Wayenberg geen 'leuke' of 'goeie' pianist vind. De man slingert het emotieloos uit z'n mouwen en dat irriteert op de een of andere manier. Het is niet uit te leggen, je moet van een pianist 'houden' en dat is niet het geval met Daniel Wayenberg. Het klopt allemaal, zo nu en dan is er een begin van enthousiasme maar dat wordt snel verdreven door een niet uit te leggen oppervlakkigheid. Het is gewoon geen leuke man die op z'n minst indruk maakt door een manier van doen, integendeel.
Na Rach (zoals de componist vaak wordt genoemd) twee 'Klavierstucke' uit 1954 van Stockhausen. Die hadden beter in de kast kunnen blijven liggen want het is een kwelling om hier voor je oren open te stellen. Pretentieuze onzin en oervervelend. Nauwelijks muziek te noemen, georganiseerde herrie komt dichter in de buurt. Helemaal niks dit.
Tot slot de noten verslindende 'Petrouschka' van Strawinsky dat me ook niet beroeren kon. Beter dan het voorgaande, dat wel, maar je moet er wel wat voor over hebben om het uit te zitten, Drie delen maar liefst, wat een hoop lawaai! En gespeeld volgens het principe 'ik speel wat er staat en dat is dat' m.a.w. geen enkele emotie of anderszins een opvallende benadering, neen, de noten uit de piano rammelen, honorarium beuren en dan snel naar huis.
Heb nog wel even van de gelegenheid gebruik gemaakt na afloop zijn handtekening te vragen. Ineke, Jan en ik stonden in de foyer nog wat na te babbelen en ontwaarden Wayenberg. Het is dat ik 'm zag, was er niet speciaal voor naar achteren gelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten