Per boot gisteren naar Harwich vertrokken voor een bezoek aan William Delafield in Weedon. Zag er als een berg tegenop de oversteek te maken per boot (ben doodsbang voor dat slingeren van zo'n ding) maar Godzijdank werd het een reis zonder problemen. Het enige beroerde was de verveling die toesloeg om zeven uur op het water te dobberen, veel te lang!
Vandaag zijn we naar Oxford gereden met de mooie auto van William om een recital te horen dat gegeven werd door Trevor Pinnock. Oxford ligt maar drie kwartier rijden van Weedon, het plaatsje waar William zijn schitterende boerderij heeft.
Het klavecimbel recital werd gegeven in de immens grote Codrington Library. Voor dat Pinnock begon was er gelegenheid de bibliotheek te bekijken. Een niet voor te stellen hoeveelheid boeken, allemaal fraai ingebonden en geplaatst in prachtige (hoge) kasten en met een soort gaas er voor. Waarschijnlijk om de bezoeker te weerhouden exemplaren uit de kast te halen die daarna 'vergeten' werden om terug te zetten.
De suite in A minor van Rameau werd tijdens de uitvoering telkens onderbroken door een klepperende deur. Pinnock hield er tot twee keer aan toe mee op voor het inmiddels geïrriteerde publiek. Hij speelde trouwens soepel en opvallend fraai, mooie aanhoudende tempi en muzikaal. Zou wel eens een grote naam kunnen worden deze Trevor.
De 'Pieces de Clavecin' van dezelfde componist is eveneens verrukkelijke muziek. Zalig om naar te luisteren in zo'n prachtige omgeving.
In de pauze stelde William me voor aan een aantal vrienden en bekenden van hem. Wat me (weer) opviel dat die mensen stuk voor stuk gruwelijk lelijk zijn met hun grote neuzen en lange gezichten. Vreselijk saaie mensen met slappe handjes en vermoeide gebaartjes. Wat een stel!
't Was gelukkig kort deze interval en we gingen verder met weer een Suite ook in A minor maar deze was, volgens het programmaboekje, uit 1728. De eerste uit 1706 voor alle duidelijkheid. Ook nu weer prettige en goed in het gehoor liggende muziek. Niet echt spectaculair maar wel een genot om naar te luisteren op een zaterdagmiddag.
Als toegift speelde Pinnock een werkje van een tijdgenoot van Rameau (Randy Rameau zoals William 'm noemt) maar de naam ben ik vergeten.
Na het recital zijn we wat door Oxford gelopen en hebben o.a. Blackwells' Music Shop bezocht en kochten wat platen en boeken. S'avonds was er n.l. nog een concert dat om 20:00 begon en waar we heen zijn gegaan (we hadden beter huiswaarts kunnen keren).
L'Ecole D'Orphee heet het ensemble dat onze oren teisterde. Het speelde werken van Boismortier, Rameau, Bach en Couperin. Na de pauze zijn we weggevlucht want het was werkelijk niet om aan te horen. Het ensemble speelde in dezelfde ruimte als hedenmiddag Pinnock en was goed gevuld. Misschien was het de vermoeidheid na een dag Oxford maat het slechte spel verhevigde dit.
Het werk van Boismortier stelt niks voor, een niemendalletje dat bovendien ook nog werd gespeeld op niet-gestemde instrumenten. Het klonk ongelooflijk vals en daardoor dus lelijk. Het werk daarna van Rameau werd niet veel beter gespeeld. Een knullige klavecinist maakte het nog erger en toen besloten we definitief te vertrekken. Typisch een stel amateurs dat zo graag concerten wil geven. Ze komen, evenals in Nederland, als paddenstoelen uit de grond en hopen zo snel mogelijk beroemd te worden maar gelukkig verdwijnen de meeste ook weer snel. Neen, dit was een aanfluiting.
Woensdag de 25ste mei ben ik terug gegaan naar Nederland vanuit Harwich. Ook de terugreis was een rustige tocht maar maar het blijft vervelend dat je ruim zeven uur op zo'n boot rondloopt en geen kant op kunt bij wijze van spreken. Het is een oncomfortabele manier van reizen, doe het ook niet weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten