Zondag 25 april 1976 (G)

We zijn vanochtend vertrokken om half elf naar het Amsterdamse concertgebouw voor het laatste concert in de serie Z van dit seizoen. Na aankomst wat heen weer gewandeld maar dat is niet vervelend want de hoofdstad is een van mijn favoriete plekken waar ik het liefst permanent zou verblijven maar dat is, zoals het er naar uitziet, wishful thinking en dus niet realiseerbaar. Helaas.
Haitink stond vanmiddag weer op de bok wat steeds een genoegen is. Een der grootste dirigenten ter wereld, zoveel is zeker.
Men begon met de prachtige Ouverture en Bacchanaal uit de opera 'Tannhauser' van Richard Wagner. Het werd fraai gespeeld en is koren op de molen van Haitink. Het laatste deel is mij iets te 'opdringerig' omdat de hartstochten hoog oplaaiden en daarom worden de orkestklanken doodvermoeiend. Van een bevrijdend en bevredigd slot is geen sprake.
Na Wagner Bartok's eerste pianoconcert gespeeld door de Franse pianist Jean-Bernard Pommier. Gezien het enthousiasme van het publiek na afloop moet Pommier wel grandioos hebben gespeeld. Dat is mij totaal ontgaan omdat ik me nauwelijks kan en kon voorstellen dat iemand deze muziek niet irritant vindt. Er is geen melodie, geen lijn in te ontdekken en ik werd er nerveus, chagrijnig en haast agressief van. Zijn tweede pianoconcert vind ik wel mooi en hier en daar boeiend maar dit eerste? een regelrechte kwelling.
In de pauze ben ik zoals gebruikelijk naar de solistenkamer getogen en werd daar aangekomen door de solist van vanmiddag, zowat geschoffeerd. Er is duidelijk een verschil in benadering door de HH musici van naam en faam; is de een toeschietelijk en vriendelijk, de andere (zoals Pommier) onverschillig en haast grof. Met zo'n houding van "mieter op met je programmaboekje en maak je uit de voeten". Malcolm Frager was een voorbeeld van de eerste, hij maakte een praatje en was oprecht aardig.
Na de pauze de 'Pastorale' van Beethoven. Ook hier een vlekkeloze uitvoering en dan name door de klarinetten, hobo's en fagot. Vooral de 'stormscene' in het derde deel was overweldigend. Een fraai besluit van het seizoen. Volgend jaar komen er weer grote namen naar het Concertgebouw zoals Pollini, Kubelik e.a.
Na het concert zijn Ineke en ik gaan wandelen in de tuin van het Stedelijk Museum en daarna besloten we een rondvaart te gaan maken in de Amsterdam grachten. We voelden ons beide gelukkig en ontspannen. Na de rondvaart hebben we gegeten in een restaurantje op de Prinsengracht en zijn vervolgens na de maaltijd de trein ingestapt van half negen die ons in twee en een half uur naar Groningen bracht. Het was een fijne dag zonder toestanden en moeilijkheden dat bij thuiskomst omsloeg want mijn gewaardeerde huisgenoot Sybren was weer ouderwets somber en weerbarstig. Waarschijnlijk weer een seksuele crisis?