Met Ineke naar de Kleine Zaal geweest voor een optreden door Reinbert de Leeuw en Marianne Kweksilber, resp. piano en sopraan. De zaal was goed gevuld hoewel het een 'harde' zit werd want men nam niet de moeite kussentjes uit te delen; we zaten allemaal op de 'kale' bank en dat was om iedereen plaats te geven. Doorschuiven jongens! Bij vorige concerten kwam het voor dat bezoekers op de grond zaten vanwege de drukte en werden er kussentjes aangesleept maar dat was vanavond niet het geval.
Het was de eerste keer dat we naar een 'Rondom-concert" gingen en ik weet niet wat me weerhield om de vorige keren niet te gaan; vermoedelijk de angst er een ludiek volkje aan te treffen compleet met geitenwollen sokken, klompen en hard bravo-geroep. Sterk bevooroordeeld als ik ben is dat de reden dat dit de eerste keer was.
Het concert was goed maar weinig inspirerend. De Leeuw begon met het begeleiden in 'Hymne pour le Salut Drapeau' dat Kweksilber mooi zong met 'r fraaie stem. Daarna de vaak gehoorde 'Gnossiennes' die door De Leeuw tergend traag werd gespeeld en dat gaat me op een zeker moment toch vervelen. De man valt zowat zelf in slaap boven de vleugel en als hij het niet is, dan is het wel het publiek want de manier van spelen is slaapverwekkend. Bovendien is het zien van De Leeuw ook een kwelling want de man is akelig afstotend om te zien. Maar ja, daar kan hij ook niets aan doen, het is niet anders. De 'hype' omtrent De Leeuw/Satie snap ik niet. Aldo Cicolini speelt deze muziek veel levendiger en is een aangename luisterervaring.
De stukken die hierna kwamen waren gelukkig stuk voor stuk wel om aan te horen. De tekst heb ik niet begrepen omdat mijn Frans nihil is te noemen. Met name 'Ludions' was heerlijk om te horen.
Na de pauze 'Quatre Preludes' dat weer een werk voor piano-solo is. Hier van hetzelfde laken een pak: het publiek lag snurkend op de banken en zo nu een dan hoorde een luid gegeeuw. Neen dat is gekheid natuurlijk maar het is van een traagheid - de interpretatie door De Leeuw - die heel snel begint te irriteren. Het is natuurlijk een bijzondere en 'aparte' componist deze Satie maar het kan mij niet boeien uiteindelijk. De 'Mort de Socrate' is ook van zo'n langdradigheid en hoewel Ineke me zei dat je er anders naar luistert als je de teksten begrijpt, ben ik er van overtuigd dat de spanning die de muziek niet heeft er ook niet is wanneer de teksten duidelijk zouden zijn. Zoiets.
Na het concert (zonder toegiften) zijn Ineke en ik naar haar kleine huisje gegaan, hebben wat gegeten en zijn vervolgens de sponde ingedoken.
Een mens moet toch wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten