Vanmiddag vertrokken naar Amsterdam voor een bezoek aan Cees Steeman die een fraai optrekje heeft aan de Weesperzijde. Hapje gegeten aldaar en om 20:15 waren we bij het Concertgebouw voor een Verdi-gala. Gala werd het genoemd maar dat was het toch niet helemaal want bij een gala wordt er geflaneerd in de pauze en dat kon hier niet want er was geen pauze. Om tien voor tien stonden we weer op de keien maar wel na een verpletterende ervaring: het indrukwekkende REQUIEM van de Italiaanse operacomponist.
Het Concertgebouworkest stond o.l.v. Riccardo Muti en de solisten waren Ileana Cotrubas, sopraan, Julia Hamari, alt, Veriano Luchetti, tenor, en Ruggero Raimondi nam de baspartij voor z'n rekening.Verder het Groot Omroepkoor en het Ned. Vocaal Ensemble. Ongelooflijk veel mensen op het podium en zie dan maar eens overzicht te houden en vooral het in de hand te houden.
Dat lukte Muti moeiteloos want de man had alles in de smiezen en raakte geen moment de macht over het geheel kwijt. Waarlijk een prestatie van grote klasse! Het concert werd opgenomen voor radio en tv en wordt a.s. zondag 31 oktober uitgezonden.
De toegangsprijs was hoog dit keer, maar liefst 50 gulden moest er worden neergeteld om het mee te maken maar ik moet zeggen dat het iedere cent waard was. Voor een dergelijk korps solisten plus een dirigent van dit formaat had ik er nog wel meer voor over gehad (maar wat ik waarschijnlijk niet had kunnen betalen, kon dit al nauwelijks opbrengen en hoe het me gelukt is weet ik niet meer).
De opname die ik heb van Von Karajan op de plaat, valt in het niet bij deze uitvoering. Bij Von Karajan is het minder spektakel - hoewel je dat wel zou verwachten - maar bij Muti niet. Het is kolossaal, geladen en vol dramatiek maar zonder een spoor van vals sentiment. Deze Verdi is zo'n onaantastbaar meesterwerk dat uitvoeringen op dit niveau een diepe indruk achterlaten.
Opmerkelijk dat deze avond niet uitverkocht was maar dat kon niet verhinderen dat het stormachtige applaus klonk alsof de zaal 2x gevuld was. Na afloop van heet 'Libera me' brak het publiek de zaal af en dwong de dirigent en de solisten maar liefst zes keer! terug te keren. Bravo geroep en luidkeels geschreeuw zoals ik het nooit eerder heb gehoord na een concert in dit prachtige gebouw Ik kreeg er de rillingen van over m'n rug en vond het een boeiende ervaring dit concert te hebben bijgewoond.
Na afloop natuurlijk de jacht geopend op de handtekeningen en behalve van Luchetti heb ik ze allemaal. Er was nauwelijks door heen te komen want er waren tientallen mensen op hetzelfde idee gekomen. Ik was echter gaan rennen en was net voor de drukte aan. Gelukkig.
Na het concert zijn we even naar het COC gegaan en hebben een paar borrels genuttigd. Op de Weesperzijde overnacht en zondagmiddag met de trein van half vier richting Groningen. Ik vond het vervelend uit Amsterdam te vertrekken en het is nog vervelender dat ik nu weer hier zit.
Ik mis Amsterdam, daar gebeurt het, daar zijn concerten, recitals noem maar op. En buiten dat voel ik me er als een vis in het water. Alleen al daarom zou ik hier graag weg willen. Maar ja, dat eeuwige geld of zoals J.C. Bloem het zegt: "dat verdomde geen-geld".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten