Vanochtend met Ineke vertrokken naar Amsterdam in de trein van half elf. Naar het tweede concert in de serie Z. Het Concertgebouworkest stond dit keer onder leiding van Willem van Otterloo, ook al een dirigent waar ik niet mee wegloop en hij waarschijnlijk niet met mij want ik hoorde van Kees Steeman dat het Otterloo gelukt was de harpist Van Witsenburg uit het Residentieorkest te 'wippen' omdat-ie homoseksueel zou zijn. Wat de man natuurlijk ook is zoals ik vorige week heb mogen constateren want de bewegingen en maniertjes zijn opvallend te noemen. Ik vraag me altijd af hoe dan toch kan, zou die man dat zelf niet door hebben? is er niemand in zijn omgeving die hem er op wijst dat hij zich niet zo vrouwelijk? moet gedragen. Ik zeg nu vrouwelijk maar ik ken niet een vrouw die zo doet. Dus mijn betoog slaat weer nergens op, weet het ook niet. Zoek het maar uit.
Gewipt of niet gewipt: Otterloo dirigeert uitstekend. En dat was al direct te horen in de symfonie nr. 103 van Haydn, een zgn. Londense symfonie. Mit den Paukenwirbel noemde papa Haydn dit werk. Niet te verwarren met de symfonie Mit dem paukenschlag.
Vooral het derde deel is prachtig door het gedeelte met vioolsolo en het mooie trio. Dit geldt ook voor de Finale dat van een betoverende schoonheid is en duidelijk laat horen dat we hier te maken hebben met de 'latere' Haydn die op het hoogtepunt van zijn bestaan als componist zijn symfonieën nr 93 t/m 104 schreef. Deze 12 werken zijn stuk voor stuk juweeltjes en gaan mee naar het bekende onbewoonde eiland (en verder voornamelijk Bach).
Bruch was aan de beurt. Igor Oistrach (zoon van ...) was de solist in dit toch wel prachtige concert. We hadden de indruk dat de violist zo nu en dan wat onzuiver speelde.We vroegen ons af hoe vaak een violist dit werk per seizoen speelt. En er zit vast wel eentje tussen die dan op een regenachtige zondagmiddag minder goed klinkt dan de voorafgaande. Niet dat het slecht was maar om te zeggen dat het goed was, is ook wat overdreven. Hij liet te veel steekjes vallen en speelde hier en daar ronduit slordig.
In de pauze toch maar naar achter gerend om de handtekeningen van Oistrach en Otterloo te vragen. En gekregen.
Na de koffietijd stond Holst op het programma en wel diens 'The Planets'. Wat een hoop lawaai. Er zijn delen die mooi zijn maar het overgrote deel is bombastisch en overschrijdt wat een mens verdragen kan, qua geluid. Mercurius, de gevleugelde boodschapper sloeg wel erg hard met z'n vleugels want alle aanwezige instrumenten die in het orkest aanwezig waren, speelden op het uiterste volume en dat werd me even te veel. Onvoorstelbaar veel lawaai dat haast niet vol te houden was. Neen, maar even geen Holst voorlopig.
Na het concert zijn Ineke direct naar het station gelopen en hebben de trein genomen van 16:59 en zijn behouden teruggekeerd in Groningen, Vanavond Verdi (galavoorstelling) op de TV. Opname van 16 oktober 1976 waar ik de mazzel had om het 'live' mee te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten