Net teruggekeerd uit de hoofdstad, beter gezegd vanavond om half acht, ben ik naar huis gehold om mijn abonnement te pakken (+CJP) en was precies op tijd voor het concert van het N.F.O. in de Grote Zaal van d' Oosterpoort o.l.v. Hubert Soudant en als solist Michele Campanella. Met deze pianist maakte de dirigent een plaatopname met het London Philharmonic Orchestra en op de hoes staat niet Campanella maar Soudant a la Von Karajan: de ogen dicht, het hoofd omhoog, de mond half open en een kwelling op 't gezicht die niets menselijk meer heeft. Er wordt wat af geleden door de dirigenten maar niet heus. Maar Soudant wil graag zijn grote voorbeeld volgen en dacht "waarom zou ik ook niet zo prominent op de hoes gaan staan"? Gelijk heeft-ie, misschien verkoopt de LP beter maar ik heb m'n twijfels.
Maar goed, het moet worden gezegd dat de Grote Symfonie van Schubert - ook wel de zevende of de negende genoemd - goed uitgevoerd werd door het orkest en Soudant. Beslist een genot om naar te luisteren hoewel het een lange zit is want de symfonie borduurt eindeloos door. In het laatste deel gunt Schubert het orkest (en de toehoorders!) geen moment rust, en deze symfonie vormt dan ook een ware uitputtingsslag. Hoewel Schubert vrijwel bij elk deel herhalingen schrijft - dat was gebruikelijk in die tijd -, worden deze vaak niet gespeeld om bovengenoemde reden. Het effect is een groots en meeslepend deel, wat alleen al de titel ‘De Grote’ rechtvaardigt. De blazers lieten wel hier en daar een steekje vallen maar dat mocht de pret niet drukken. Het was verder een prima uitvoering maar zowat een uur is toch vrij lang moet ik zeggen.
Voorafgaand hebben we kunnen genieten van een ouverture van Mendelssohn "Ruy Blas'. Leuke ongecompliceerde muziek dat ik voor de eerste keer hoorde. Er blijft niets van hangen, gewoon goed in het gehoor liggende muziek,
Daarna kwam Campanella met het eerste pianoconcert van Liszt. Een goeie vertolking, iets te hard misschien maar dat kan ook komen door de plek waar ik zat. Ik zit altijd vooraan zodat de handen te zien zijn van de solist en komt het wel eens voor dat het geluid te hard klinkt of over je heen valt als het ware. Maar hij speelde verpletterend virtuoos maar ook kristalhelder en subtiel, Een mooie uitvoering kortom van een pianoconcert dat ik niet zo snel op de draaitafel zou leggen omdat er veel mooiere zijn.
Het valt me op dat er een gunstige ontwikkeling te bespeuren is bij het N.F.O. Er is nog geen abonnementsconcert geweest dit seizoen dat niet massaal bezocht werd. Terwijl voorgaande jaren de zaal half vol zat of minder, is er nu sprake van per concert zo'n 1200 mensen. En dat is dus haast een volle bak. Sinds het orkest intensiever is gaan adverteren komen de mensen in grote getale naar het gebouw aan de Tromsingel. Maar het kan ook zijn dat de programmering 'aangenamer' is voor de meeste mensen want er staan vrijwel geen 20ste eeuwse werken in de seizoensbrochure. Ja Strawinsky maar die is nauwelijks meer 'modern' te noemen en staat ook dit seizoen maar een of twee in de schijnwerper.
Het is vreemd dat het publiek wel op de geijkte programma's afkomt maar zo gauw er eigentijdse muziek staat geprogrammeerd, dan haakt men af. Het N.F.O. heeft dus een duidelijke voorkeur voor het eerste met als gevolg volle zalen. Is ook plezierig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten