Met Rietje naar de De Oosterpoort geweest voor een optreden van het Stuttgarter Kammerorchester o.l.v. Karl Munchinger en als solist Jeremy Menuhin. Omdat de opkomst tegenviel werd besloten het te verplaatsen naar de Kleine Zaal. Radu Lupu stond aangekondigd maar wegens ziekte was deze verhinderd en daarvoor in de plaats kwam de jonge Menuhin. Dat is een vaste smoes in de muziekwereld, wanneer de een vindt dat de ander wat aandacht verdient wordt er 'gewoon' afgebeld en komt de tweede partij ten tonele. Het lijkt wel alsof dat onderling afgesproken wordt: "als jij nou afzegt dan neem ik het wel over". En zo helpt men elkaar. Niks op tegen verder.
Men begon met het 'Ricarcare' uit Das Musikalisches Opfer van Bach, de goeie ouwe J.S. Bach. Iemand achter mij vertelde hoorbaar aan zijn gezelschap dat dit het laatste werk was van de grootmeester maar dat is pertinent onjuist. Had de neiging dit even mee te delen en tegelijk te verbeteren door te zeggen dat het laatste werk van Bach de niet-voltooide contrapunt nr. 19 uit Die Kunst der Fuge is en dat zijn zoon Wilhelm Friedemann Bach op de laatste bladzijde van het manuscript schreef: ‘Über dieser Fuge ist der Verfasser gestorben’. Maar goed, ik heb het achterwege gelaten want je kunt je wel overal druk over maken maar dat heeft geen enkele zin.
Toegegeven: het klonk fraai maar ik hoor toch liever een kleiner ensemble of een trio bijvoorbeeld. Neemt niet weg dat dit prachtige muziek is en de rest vergeten we.
Daarna stond het derde Brandenburgs Concert op het programma. Ook hier weer musiceren van de bovenste plank maar echt boeiend was het niet. Terwijl elk Brandenburgs Concert zijn eigen bijzonderheid heeft, ze zijn alle zes verschillend. Bach diepte alle genres waarmee hij werkte uit. Zo heb je concerten die een Concerto Grosso zijn maar tegelijk ook een triosonate of een soloconcert
Het valt me op dat gezelschappen als dit (en ook soms bij de Academy of St Martin in the Fields) voortreffelijk spelen maar dat er zo weinig spanning in zit. Het klinkt allemaal prima maar je zit nooit op het puntje van je stoel door de opmerkelijke visie op Bach of Mozart bijvoorbeeld. Ze brengen een uitgekookt programma en bereiken daar een groot publiek mee. En dat is natuurlijk precies de bedoeling.
Over een groot publiek gesproken: dat viel vanavond trouwens tegen want er waren maar 400 mensen die, zoals gezegd, alle werden verplaatst van de Grote naar de Kleine Zaal. In de Kleine Zaal heb je dan een volle bak maar in de Grote Zaal niet. Ik las dat het in Den Haag al niet veel beter was want de Prins W. Alexander zaal zat ook lang niet vol. Gek is dat, twee klinkende namen en de mensen blijven weg.
Jeremy Menuhin speelde als Jeunehomme het gelijknamige pianoconcert van Mozart. Het derde deel is in 't bijzonder schitterend. Menuhin (een zeer fragiel jongetje van 22 of 23 jaar) speelde heel muzikaal maar wel voorzichtig; het was alsof hij de toetsen niet durfde aan te raken. Dat verhinderde niet dat het heerlijk was om naar te luisteren. KV 271 is toch wel opmerkelijk te noemen onder de vele pianoconcerten die Mozart schreef, ik denk dat het er 24 zijn of misschien 27. Weet het zo even niet meer.
In de pauze naar Menuhin gegaan die heel aardig 'best wishes Jeremy Menuhin' schreef op het A4tje. Geen programmaboekje maar slechts een velletje papier, geen bio, geen beschrijving van de te spelen werken, helemaal niks! Munchinger was in de buurt en van de man ook maar een handtekening gevraagd. Hij lijkt sprekend op een nijlpaard en dat was me al opgevallen vanuit de zaal. De gelijkenis is frappant.
Na de pauze Mozart's 'Divertimento' KV 334. Langdradige muziek, was blij dat het afgelopen was. Kan er ook niet veel over vertellen en heb d'r ook geen zin in.
Na het concert zijn Rietje en ik naar de Blauwe Engel gegaan voor een glas wijn en kregen daar een gesprek over wat nu eigenlijk 'boeiende mensen' zijn. Op mijn vraag of zij zich zelf boeiend vond, kwam het antwoord "Ja, want ik heb een weefgetouw".
Nou ja....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten