Met Cees Steeman naar het Concertgebouw geweest voor een concert o.l.v. Bernard Haitink met als soliste Teresa Zylis-Gara, sopraan. Gisteren in Amsterdam aangekomen vanuit Den Haag voor een bezoek aan Walter Nobbe. Dat is trouwens erg tegengevallen want de man had het uitsluitend over zichzelf en daarnaast vooral over New York en dat ging maar door. Allemachtig wat een oeverloos gezwets en elke opmerking die ik er tussendoor wilde maken, werd als een pijnlijke onderbreking ervaren want de man begon steeds zuurder te kijken. Dat gold ook voor de geschonken wijn want die was niet te drinken. Ik begon me stierlijk te vervelen en vervloekte mezelf dat ik de afspraak had gemaakt. Reis je naar Den Haag om een leuke ontmoeting te hebben begint die slecht geklede Nobbe een bandje af te draaien waar geen eind aan zat.
In Amsterdam aangekomen (daar vertoef ik toch het liefst) dadelijk naar de Weesperzijde gegaan. We zijn de avond tevoren naar een opening geweest in het Italiaans Cultureel Instituut en na afloop naar het COC voor een afsluitende borrel. Het is frappant hoe het Steeman toch lukt om bij elke culturele instelling op de verzendlijst te komen want de man krijgt de ene na de andere uitnodiging voor openingen en 'vernissages' en trekt dan z'n enige en mooiste pak aan. Als je hem hoort kwebbelen tijdens de zoveelste opening, dan besef ik weer dat het een zeker talent vereist om in die kunstkringen te vertoeven. De man lult wat af en zegt in feite niks. Knap.
Maar genoeg hierover: het concert begon met KV 202 van Mozart, een symfonie die ik onlangs ook hoorde tijdens een van de zondagmiddag concerten. Veel bijval voor orkest en dirigent en dat bewijst weer 'ns hoe geliefd beide zijn aan de Van Baerlestraat.
De soliste in twee korte concertaria's van Mozart. Ze heeft wel een heel donker timbre onze Teresa want het was haast niet te verstaan op rij 27 stoel 29.
Pauze. En toen......de vierde van Mahler! Om te huilen zo mooi. Haitink met Mahler, een betere combinatie is nauwelijks voorstelbaar. Zo vreselijk goed, zo muzikaal, zo perfect en verzorgd dat we hier rustig kunnen spreken van een buitengewone belevenis.Het enige dat tegenviel was weer de veel te zacht zingende sopraan in het laatste deel want ik kon het nauwelijks horen. En dan dat storende gehoest van het publiek, heel vervelend. Tussen het derde en het vierde deel van het werk is geen rust maar ja hoor, de noten waren nauwelijks verdwenen of men begon te schuifelen en te kuchen. In Engeland waar ik ook veel concerten heb bezocht, gebeurt zoiets niet. Beschaafder volk zullen we maar zeggen.
Na afloop van het concert had ik moeite weer in dat gezicht te moeten kijken van die rare bekakte Steeman. Ik was in een geheel andere stemming en vond het jammer dat ik niet alleen was. Je wilt na zo'n pracht slot even tot jezelf komen en de dingen 'overdenken' en dan is het moeilijk (om het zacht uit te drukken) dadelijk het gelullo van Steeman aan te moeten horen. Ik ga voortaan alleen naar concerten dan kan ik tenminste ruzie met mezelf maken.
Het applaus dat losbrak was werkelijk stormachtig! De sopraan deelde in de langdurige lofuitingen en was duidelijk ingenomen. Haitink kwam een keer alleen de trappen af en hij stond nog niet op de bok of een oorverdovend geschreeuw barstte los. Om koud van te worden en dat werd ik dan ook. Wat een ongelooflijke man, wat een Grote Dirigent.
Na het concert is Steeman meegelopen naar het station en ben ik in de trein gestapt van 18:01 naar Groningen. Ik was hier om kwart over acht weer, moe maar voldaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten