Met Gerrit Veld, Ineke, Hans Jongsma en Jan Meyling naar de Kleine Zaal geweest voor een concert van het befaamde Quartetto Italiano. Dit is alweer het laatste in een reeks van zes concerten van de Groningsche Muziekvereeniging.
Men begon met het Kaiserkwartet Op. 76 III van Haydn. Het tweede deel is zeldzaam mooi. Het is onvoorstelbaar wat deze vier mensen preseteren. Ze zijn al meer dan 30 jaar bij elkaar en kennelijk is dat de reden voor de grote homogeniteit in hun spel. Geen enkel smetje, puntgaaf en bij het perfecte af! Haast griezelig.
De eerste violist Paolo Borciani maakte vooral veel indruk door z'n onbeweeglijke en beheerste spel.
(Ik was enigszins van slag, was er niet helemaal bij, omdat van de nacht van zondag op maandag een overval in ons huis plaatsvond en dat was nogal wat. Om een uur of twaalf word ter gebeld en stonden twee jongens voor de deur. Sybren laat ze verdomme binnen waarna direct een van de overvallers een pistool trekt terwijl de ander het huis begint te doorzoeken op zoek naar geld. Sybren wordt gestompt en geslagen - dat leverde een prachtig blauw oog en schrammen in het gezicht op - en er wordt geschreeuwd dat ze de sleutel willen van een brandkastje dat in mijn kamer staat. Die proleten weten natuurlijk niet dat er niks in zit. Na lang zoeken vinden ze de sleutel in mijn kaartenbakje en halen het open nadat ze het eerst probeerden met een schroevendraaier. Geld zit er niet in en de paperassen die er liggen gooien ze naar buiten. Lang verhaal kort te maken: ze zijn inmiddels gepakt, Sybren heeft ze op het hoofdbureau geïdentificeerd en nu maar afwachten hoe dit afloopt. Hopelijk krijgt dit geteisem vele jaren maar dat zal er wel niet in zitten.)
Het strijkkwartet van Brahms boeide me minder hoewel er fraaie delen in zitten en dan met name het Allegretto (derde deel). Maar door de gebeurtenissen van zondagnacht was ik er niet helemaal bij en dat is bijzonder jammer want had me al weken verheugd op de komst van dit wereldberoemde kwartet naar onze stad. Had weinig geslapen door de gebeurtenissen en dat wreekte zich tijdens het concert.
In de pauze had ik gelukkig nog wel de energie om naar de kleedkamers te lopen en de handtekeningen te vragen van het kwartet. Ze waren erg vriendelijk en gaven zonder te dralen de gevraagde krabbels. Oog in oog met zo'n beroemd kwartet, dat doet een mens toch wat....
Na de pauze het onderdeel waar ik het meest nieuwsgierig naar was en wel het enige strijkkwartet van Maurice Ravel. Het werd - hoe kan het ook anders - een briljante uitvoering. Het eerste deel met zijn prachtige thema's, gevolgd door het pizzicato-deel, dan het derde met op en top 'Raveleske' invallen en tot slot het vierde wat een samenvatting is van wat er aan vooraf ging. Zeldzaam, zeldzaam mooi gespeeld. Heb dit werk vaak gehoord op de radio maar dit was de eerste keer dat ik het live hoorde uitvoeren en dan ook nog eens door dit top kwartet.
Na afloop van het recital zijn we allen nog even naar Het Pakhuis gegaan voor een glas wijn maar er was niet veel te beleven. Die zunige Gerrit Veld zou het liefst z'n eigen excrementen nog opeten om geld te sparen terwijl de man schatrijk is. Notaris en zoon van een herenboer uit deze streken, geld in overvloed en niettemin bij het nare af zunig. Vreselijk mens, waarom deel ik deze mooie avond met dat soort schavuiten?
Ben weg gegaan, Sybren ook - hij gaat morgen al weer naar de bieb. Te snel dunkt me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten