Met Jan (Meyling) naar het concert geweest in de Grote Zaal van De Oosterpoort. Een bomvolle zaal luisterde aandachtig naar Cristina Ortiz, de solist van vanavond in het derde pianoconcert van Rachmaninoff. Vooraf hadden de blazers van het N.F.O. de 'Serenade voor blazers', opus 7 gespeeld van Richard Strauss. De eerste keer dat ik dit werk hoorde was op zondag 6 februari 1977 tijdens een concert dat geheel gewijd was aan Strauss.
Terug naar dit concert: het razend knap gespeelde concert van Rachmaninoff door Ortiz. Zij speelde haar grote partij gaaf en verbluffend knap. Foutloos ook. Het mooie eerste deel met z'n zachte inleiding, later gevolgd door de cadens ondersteund door pizzicato van de strijkers, is van een ongekende schoonheid. Ortiz liet zich kennen als een virtuoos pianiste van grote klasse, niet alleen doordat zij de pianistische brille met gemak gestalte gaf maar vooral ook, doordat zij daarbij steeds mooi bleef spelen met een gevarieerd toucher dat in alle gradaties welluidend en helder bleef.
De opgetogen reacties werden beloond met een toegift, de 'Danca de los negros' van de Braziliaanse componist Vianna. Dat wist ik niet toen ze het speelde - ik dacht aan Rachmaninoff, Jan aan Villa-Lobos en weer anderen hadden het over Albinez - maar in de krant van 25 maart schreef Renske Koning dat het dus Vianna was. Never heard of.
Ortiz kwam maar liefst 5 (vijf!!) keer terug en dat kwam natuurlijk door de staande ovatie en het daaraan verbonden lawaai. Oorverdovend was het.
In de pauze ben ik naar achteren gelopen, heb de soliste hartelijk bedankt die me vertelde dat ze met een verstuikte pols had gespeeld. Ik verontschuldigde me voor m'n ferme handdruk maar wist toen nog niet dat ze 'gewond' was. Ben snel vertrokken maar met een gesigneerd programmaboekje.
Na de pauze de zesde symfonie van Tsajkofsky. Een zwaar programma voor het N.F.O. vanavond. Eerst het imposante concert van Rachmaninoff en daarna de 'Pathetique'. De inleiding begon wat onzeker en het tempo lag, in vergelijking met dat op de plaat thuis, laag. In het 2de deel was men wat meer op dreef en dat is direct merkbaar. Vreemd is dat, het is net of zo'n orkest even moet inspelen als het ware en dan komt het goed. Na het derde deel van deze symfonie begint het publiek steevast te klappen omdat men denkt dat het afgelopen is. Het is ook een beetje misleidend dit deel Allegro te noemen terwijl het vierde en laatste deel Adagio lamentoso heet. Daar trappen mensen in en zo ook vanavond. Heb nog nooit meegemaakt dat dit niet het geval was.
De dirigent Garcia Navarro deed zijn best de pauze tussen het derde en vierde deel zo kort mogelijk te houden, maar dat kon wederom niet verhinderen dat het publiek ging klappen. Opmerkelijk eigenlijk dat de kenners - en hen die beweren hierbij te horen - dit niet weten van de zesde van Tsajkofsky. Ik wel gelukkig, neen echt, heb er speciaal op gelet.
Verheug me op het concert van komende zondag in Amsterdam. De MISSA SOLEMNIS van Beethoven door het Concertgebouworkest onder leiding van Rafael Kubelik. Dat wordt vast heel prachtig, aan de muziek zal het niet liggen want die is meesterlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten