Met Ineke naar de Kleine Zaal geweest voor een recital door de tot Amerikaan genationaliseerde Joegoslaaf Eugene Indjic. Uitsluitend Chopin stond op het programma en het werden, zo bleek, de meest virtuoze. Het was de hele avond een grote stortvloed van techniek waarbij ik me afvroeg of het niet al te spectaculair was continue werken te spelen die stuk voor stuk de grenzen van wat mogelijk is, overschrijden. (Zelfs in de toegift kregen we een virtuoos werkje van Debussy en even later nog een van Chopin. Indjic was onvermoeibaar kennelijk).
Voor de pauze waarin een kleine verandering - de Berceuse verviel en werd vervangen door een Ballade - begon het direct al goed met de Fantasie opus 49 wat een geweldig werk is maar wat m.i. wel wat vergt van een pianist. De zaal reageerde enthousiast en klapte veel en hard. Toch had ik op een gegeven moment de indruk dat het misschien te veel was, een overmatig pedaalgebruik en een gebeuk dat pijn deed aan je oren zo nu en dan. Dit maakte de avond memorabel maar met de kleine kanttekening dat ik eventjes geen Chopin meer kan horen. Dit was te veel van het goede. De Poolse componist is prachtig maar de hele avond aan een stuk door...?
Na afloop van het recital zijn Ineke en ik naar de solistenkamer gegaan waar de pianist ons erg aardig te woord stond. Naast de gevraagde handtekening krabbelde hij nog een enkel vriendelijk zinnetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten