Vanochtend met de trein van 08.35 vertrokken naar geliefd Amsterdam. De reden dat ik zo vroeg vertrok was de afspraak op 11:00 met Willem van G. op de Nassaukade 328. Na de koffie bij de gastheer ben ik Concertgebouwwaarts gegaan voor het zevende concert in de serie Z van dit seizoen en tevens de voorlaatste. Het was dit keer een goedkoper treinreisje dan gewoonlijk omdat het boekenweekgeschenk van dit jaar over reizen ging en er een bon kon worden ingeleverd die recht gaf op een retourticket voor een enkele prijs. Een zgn. 'vriendenprijs-gastrechtbewijs'.
Het Concertgebouworkest stond onder leiding van David Zinman en men opende met de ouverture 'Die Zauberflote' van Mozart. Daar is verder niet veel over te zeggen behalve dat het mooi was. Misschien heb ik ook niet zo geconcentreerd geluisterd want was enigszins teleurgesteld dat Haitink niet 'op de bok' stond. In het programmaboekje - dat waarschijnlijk ver van te voren wordt gedrukt - staat de dirigent nog wel vermeld maar wegens overwerktheid was de man verhinderd en moesten we het doen met Zinman die ik trouwens al eerder had gezien en wel op 17 maart 1974 dat toevallig ook een zevende concert was in een serie maar toen van het seizoen 1973/74. Elmer Schonberger van de Volkskrant was de volgende dag toen erg lovend. Ook nu was zijn interpretatie en direktie vooral in de zevende symfonie van Beethoven opmerkelijk en zeer overtuigend zoals we na de pauze konden vaststellen.
Hier aan vooraf eerst nog het optreden van Jessye Norman, sopraan die tezamen met de bariton John Shirley-Quirk zes liederen zong uit 'Des Knaben Wunderhorn' van Gustav Mahler. Wat heeft die vrouw een fantastische stem! Werkelijk perfect en met zo'n ingehouden kalmte en beheersing gezongen dat je op het puntje van je stoel zat, in mijn geval was dat rij 3 op het balkon en dan stoel 102. De spanning was dan ook te snijden. De bariton viel me tegen want de man was zo nu en dan niet te verstaan terwijl Norman daarentegen een prachtig verstaanbaar geluid produceerde. Norman is een naam om te onthouden want de klank van haar stem is prachtig.
In de pauze ben ik in opgewonden toestand naar de kleedkamers gerend en heb de handtekening van de solisten gevraagd en gekregen. Norman bleek 'in het echt' nog dikker dan te zijn dan vanaf het balkon. Wat een hoop mens.
Na de pauze dus de zevende symfonie. Een genot om dit werk in de concertzaal te horen en dan in een dergelijke uitvoering. Daar kan toch een grammofoonplaat niet tegen op.
Na afloop direct naar het station gegaan om de trein van 5 uur te halen. Het was een welbestede (concert-)dag die ik me nog lang zal herinneren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten