Vanochtend al vroeg vertrokken met de trein van 07:30 naar Leiden. In Assen stapte Ypke op (zoals afgesproken) en samen zijn we naar z'n moeder gegaan die in de sleutelstad woont. Van daar uit naar Amsterdam waar ik naar het eerste concert in de nieuwe serie Z ben gegaan en Ypke naar familie. In het concertgebouw had ik afgesproken met Ineke (Boschloo) en samen zijn we na afloop teruggereisd naar hier precies 12 uur laten want we zaten in een overvolle trein van 19:30 uur. Een ellendige reis, ontzettend druk en daardoor zeer benauwd.
Maar nu het concert. In mijn geliefde Amsterdam speelde het Concertgebouworkest o.l.v de fenomenale maestro Bernard Haitink. Men begon met de mooie symfonie van Leon Orthel . De componist werd na de uitvoering door Haintink op het podium gevraagd waarop hij het publiek sommeerde te gaan staan maar men bleef, hoe uitzonderlijk!, mooi zitten. Het publiek dat de serie Z bezoekt is van een hoog kakgehalte, de ene nog 'gewichtiger; dan de andere. Toch weet men over 't algemeen wel waar het muzikaal gesproken om gaat vreemd genoeg. Of misschien is het niet vreemd, ik weet het eigenlijk niet. Maar "zie mij eens lopen, zien ze me wel?" is overduidelijk.
Goed. Op het programma stond na Orthel het celloconcert van Schuman, gespeeld door de Canadese celliste Zara Nelsova. Dit karig georkestreerde werk wordt gedomineerd door de cello als het ware, kan het niet anders uitdrukken. Hoewel het geluid van het instrument koud en zo nu en dan scherp was, speelde Nelsova op een Stradivarius ("Marquis de Corberon" uit 1726) waarvan je toch niet verwacht dat het dit geluid voortbrengt. Maar hoe dan ook, het was toch een gedenkwaardige uitvoering die we Godzijdank meemaakten. Het publiek stond nu wel massaal op en klapte hartgrondig.
In de pauze naar de solistenkamer gegaan en heb voor Ineke en mijzelf handtekeningen gehaald. De soliste bleek aartslelijk tot mijn schrik. Jeetje, wat erg. Dat zie je niet van een afstandje maar face to face was het even slikken. God had kennelijk z'n dag niet. Is Hem niet kwalijk te nemen, toch?
Na de pauze twee suites uit het ballet 'Daphnis et Chloe' van Ravel. De eerste kon mij niet zo boeien maar Ineke gelukkig wel zo vertelde zij na afloop. De tweede suite daarentegen, met een belangrijke rol voor de harp en de fluiten, leeg wel een waterval van prachtige klanken en vond ik mooi. Na afloop van het concert heb ik weer de gang gemaakt richting solistenkamer - of in dit geval de dirigentenkamer - en heb gewacht op Haitink. Die aangekomen een handtekening zette op het programmablad. Ik heb zijn signatuur al een keer (zondag 13 oktober 1974) maar die was met potlood neergekrabbeld, dit keer met pen.
Al met al een goed begin van dit nieuwe seizoen, ik kijk uit naar de volgende concerten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten