Vanavond naar "Avond der Piano's" geweest met Janine Dacosta in het pianoconcert van Schumann, Wayenberg met Grieg en als derde Michel Block met Beethovens Vierde. Daartussen nog een werk voor drie piano's en orkest van Wayenberg. Maar allereerst Schumann dus, door Dacosta smetteloos gespeeld maar wel wat oppervlakkig zonder een opmerkelijke interpretatie. Dan kan bij dit pianoconcert ook niet want het is typisch Schumann: geëxalteerd en dan weer slaapverwekkend. Er is geen touw aan vast te knopen.
Daarna Grieg met Wayenberg oftewel Wayenberg met Grieg want de pianist ging weer eens ouderwets op de showtour en dat heeft de Noorse componist helemaal niet nodig. Fraai gespeeld dat dan weer wel maar Wayenberg kon nauwelijks op z'n kruk blijven zitten en 'manipuleerde' door dit optreden de uitverkochte zaal.
Na de pauze zijn eigen werk wat ik niet geweldig vond. Het overige publiek kennelijk ook niet want het applaus kwam matig op gang en klonk vervolgens lauw. Gek is dat er wel een staande ovatie kwam en dat is opvallend want in andere landen (bijv. Engeland) gebeurt dat nauwelijks of er moet wel iets heel uitzonderlijks zijn uitgevoerd. Mensen blijven daar rustig in hun stoel zitten en dan doen we hier dus niet, hier gaan we en masse staat ook als het matig is en dat was dit stuk van de treinenfreak.
Tot slot Michel Block* met de vierde van Beethoven in een grandioze vertolking! Prachtig gespeeld, een opvallend toucher dat ontroering teweeg bracht en zo subtiel op momenten dat dat kon, dat het na afloop het hoogtepunt was van de avond. Ik was werkelijk onder de indruk hoe een veel gespeeld werk als de vierde van Beethoven bij deze pianist als 'nieuw' klonk.
Na afloop ben ik weer gaan 'jagen' en en dat is gelukt. Alle drie gaven ze me welwillend een krabbel.
* Hij won in 1960 (volgens het programmaboekje maar volgens mij moet dat 1963 zijn) het Chopinconcours in Warschau samen met ze nu zo beroemde Maurizio Pollini.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten