woensdag 12 augustus 2015

Zondag 16 februari 1975 (G)

En dan nu het hoogtepunt in onze culturele reis. Een concert in de Royal Festival Hall. Smorgens zijn William en ik vertrokken uit Weedon voor een bezoek aan Londen om vervolgens daar aangekomen om 15:15 uur naar het concert te gaan. Solist bij het London Philharmonic Orchestra was Annie Fischer en de dirigent Georg Solti. Solti zag ik de eerste keer op 26 september 1974 in Amsterdam met het orkest uit Chicago en wat me toen niet is gelukt, lukte nu wel: hij zette een handtekening in het programmaboek en ook kreeg ik van de pianiste een vriendelijke blik en een signatuur.
Hoewel ze het overbekende pianoconcert KV 491 niet vlekkeloos speelde, bleek uit haar interpretatie toch zo'n geweldige nuancering en verfijning, dat het langdurige applaus zeer zeker op z'n plaats was. Na het korte bezoek in de pauze aan de kamer van Fischer probeerde ik die van Solti te bereiken maar een dame (later bleek dat het de echtgenoot was van de dirigent) zei dat ik na het concert terug moest komen. Op mijn opmerking dat ik de indruk had dat Solti niet scheutig was met het uitdelen van handtekeningen, reageerde mevrouw Solti met "I think, Sir Georg Solti is of the most friendly conductors in the world and of course he will give you after the concert his signature". En inderdaad, nadat ik gedurende het aanhoudende applaus naar de kleedkamer was gehold, zag ik Georg Solti haastig z'n kamer induiken op de voet gevolgd door mij want opgeven was er niet bij en ik wachtte net zo lang tot de dirigent het programmaboek signeerde.
Ik zou vergeten te melden dat de tweede symfonie van Edward Elgar een geweldig fraai stuk muziek is. Hier en daar een beetje 'Mahleriaans', ook vol kracht en vol met thema;s die voortdurend wijzigen en elkaar in rap tempo opvolgen. Fascinerend! Solti is een driftige dirigent als ik zo mag uitdrukken. Niet zoals bij Karajan geladen en emotioneel maar zeer zakelijk en strak.
Deze reis naar Londen, waar het muziekleven op zo'n hoog en vrijwel onnavolgbaar niveau staat, was de fijnste reis tot nu toe sinds ik Engeland 'ontdekt' heb. Dit alles dank zij de genereuze support van mijn alleraardigste vriend William Delafield.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten